Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια «ελλιπή» μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.
Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
«Υπάρχω;» λες, κ' ύστερα «δεν υπάρχεις!»
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
Κώστας Καρυωτάκης
Ποιήματα του ιδίου
Κατάλογος Ελλήνων Ποιητών (στη Βικιπαίδεια)
2 σχόλια:
Στο πρώτο άνοιγμα του Blog πέφτω πάνω σ' αυτή την καταιγίδα με αστραπές και βροντές που μ' ακολουθεί από τα παιδικά μου χρόνια.
Πολλές ευχές για καλή συνέχεια!
Και μένα με ακολουθεί αυτό το ποίημα, με παράξενο τρόπο! Από τότε που το πρωτοδιάβασα - ήμουν έφηβος, σχεδόν παιδί - έως σήμερα που μετράω 48 χρόνια πάνω στη γη, τούτοι οι στίχοι εξακολουθούν να στοιχειώνουν την αισθητική (=λογοτεχνική) μου συγκίνηση και να σημαδεύουν την σκέψη μου...
Δημοσίευση σχολίου