Η συννεφιά κι η ξαστεριά, κόρες του Ρήγα-Χρόνου,
προχτές συναπαντήθηκαν σ’ ένα σκαλί του Θρόνου.
Η πρώτη, κλαψοπρόσωπη, στρέφει και λέει του Ρήγα:
Γιατί πατέρα μου, γιατί, εγώ όπου κι αν πήγα,
από τις ρούγες τις πλατιές, ως τα στενά σοκάκια
όλοι με κακοδέχονται με πίκρα και με κάκια,
ενώ την αδερφή μου εδώ, την πολυπαινεμένη,
όλοι την καλοδέχονται, παντού όπου κι αν πηγαίνει.
Κι ο Ρήγας είπε: Κόρες μου, η μια την άλλη δέτε,
καθένας από λόγου του, μισιέται κι αγαπιέται.
Αγνώστου ποιητή (από αρχεία που έχουν καταστραφεί)
Κατάλογος Ελλήνων Ποιητών (στη Βικιπαίδεια)
2 σχόλια:
Τό ποίημα αυτό τό διδάχτηκα στό σχολείο (5η δημοτικού) τό 1945 από εξαιρετικό εκπαιδευτικό τής εποχής. Τό αναζήτησα σήμερα, ύστερα από 72 χρόνια καί τό βρήκα. Ευχαριστώ google!
Μου τό απήγγειλε η μητέρα μου σήμερα... γεννημένη τού 1932.
Δημοσίευση σχολίου