Διονύσου πλους

1

Η έκτασις του αχανούς
Αιγαίου εκοιμάτο,
κ΄ έβλεπες δυο ουρανούς·
ο είς ην άνω κυανούς
γλαυκός ο άλλος κάτω.

2

Αι διαλείπουσαι πνοαί
του έαρος εφύσων
αμφίβολοι και αραιαί·
μακράν δ΄εφαίνοντ΄ ως σκιαί
αι κορυφαί των νήσων.

3

Η δύσις, πύλη φλογερά,
λαμπράς αντανακλάσεις
ηκόντιζεν εις τα νερά,
ως αν ενέμοντο πυρά
την πλάκα της θαλάσσης.

4

Αλλ΄ όπου νότος εις γλαυκάς
ταινίας την ερρίκνου,
τι ήτον; όρνις ή ολκάς,
η τις ετάνυεν λευκάς
τας πτέρυγας ως κύκνου.

5

Ητο ολκάς ουχί πτηνόν·
ως δ΄ έφθασεν πλησίον,
μέλαν εφαίνετο βουνόν,
και τον ιστόν του Τυρρηνών
εκόσμει επισείων.

6

Μόλις επλήνθουν αργυροί
αφροί περί την τρόπιν,
κ΄ ενόεις ότι προχωρεί,
διότι έσχιζεν ευρύ
το ίχνος του κατόπιν.

7

Οι ναύται, ηλιοκαείς
κινούντες μυς ευτόνους,
διήρμοζον μετά βοής
το ακροκέραιον ο εις
ο άλλος τας προτόνους.

8

Άλλος ορθός εις τον ιστόν
τον πόντον κατεσκόπει·
κ΄ εις την φωνήν των κελευστών
έπληττεν άργυρον ρευστόν
μετά ρυθμού η κώπη.

9

Ην το κατάστρωμα ευρύ,
πλήρης ανδρών η πρύμνη·
βήμα την έκρουε βαρύ·
αντήχουν άγριοι χοροί
και εναλίων ύμνοι.

10

Εις δε την πρώραν απαλώς
εις δέρματα Πανθήρων
νεος κατέκειτο καλός,
εις τον βραχίον΄ αμελώς
τα σώμα υπεγείρων.

11

Χιτώνα είχε κροκωτόν
μετά χρυσών αμμάτων.
Πλην καταρρέων ο χιτών,
γυμνόν κατέλιπεν αυτόν
επάνω των γονάτων.

12

Σπανία ην η καλονή
αυτου του νεανίου.
μάλλον εφαίνετο γυνή,
έχουσα όψιν ευγενή
και πλήρη μεγαλείου.

13

Χρυσούν εκράτει αφ΄ ενός
περίγλυφον κρατήρα,
και με θωπεύματα κυνός
ωραία τίγρις ταπεινώς
τω έλειχε την χείρα.

14

Επι της άλλης δε χειρός
προσέκλινεν ηρέμα
νεάνις, κρίνος ανθηρός,
και εις το βλέμμα της πυρός
αυτός προσήλου βλέμμα.

15

Ποία εντέλεια! Εικών
εφαίνετο μαρμάρου,
θαύμα της τέχνης γλυπτικόν,
αλλ΄ ως αυτή δεν ην λευκόν
το μάρμαρον της Πάρου.

16

Των δροσερών της παρειών
ωμοίαζον τα κάλλη
το ρόδον το ερυθριών,
όταν στιβάζεται χιών
κ΄ εις την χιόνα θάλλη.

17

Επί τους ώμους της χυτή
κατέρρεεν η κόμη·
ως η σελήνη δ΄ ορατή
εις χρυσά νέφη, εν αυτή
υπέλαμπον οι ώμοι.

.................................................................................
.................................................................................

90

»Ήλθες, σε είδα, και χαράς
κατεπληρώθ΄ η φύσις.
Άστρον του βίου μου, περάς.
Πριν δύσης μη με παροράς.
Δος θάνατον πριν δύσης.

91

»Ερρόφησα ό,τι γλυκύ
της κύλικος του βίου,
σταγόνα έρωτος· αρκεί.
Τι αν ο βίος διαρκεί
αιώνας μαρτυρίου;

92

»Συ ο Θεός, θα κατοικής
επάνω του αιθέρος,
όπου ο βίος ο γλυκύς,
αι τέρψεις αι διηνεκείς,
των θεαινών ο έρως.

93

»Ταχύς δε τάφος εις εμέ
και αιωνία λήθη».
- «Εις σε αθάνατοι στιγμαί
και επουράνιοι τιμαί»,
εκείνος απεκρίθη.

94

«Τι προς εμέ και οι θεοί
και η αθανασία;
Αθανασία μοι συ ει.
Μακράν σου η μακρά ζωή
μακρά απελπισία.

95

-«Ή θεν΄ ανέλθης μετ΄εμού
πλησίον των Μακάρων,
ή εις του μαύρου ποταμού
το ρεύμα πλέοντας ομού
θα μας δεχθή ο Χάρων.

96

»Πλήν θάρρει. Μετά των θεών,
όπου το θάλλον θέρος,
όπου ο άδυτος αιών,
και όπου φως χωρίς σκιών,
χωρίς δακρύων έρως.

97

»Εκεί το κάλλος σου θ΄ανθή
μετά των λαμπροτέρων
κ΄ η κόμη αύτη η ξανθή
εις τους αιθέρας θ΄απλωθή
ως πλόκαμος αστέρων».

98

Γη, ουρανός, το παν γελά
ενόσω τη ωμίλει·
και εις τα χείλη τ΄ απαλά
εις μέθην έρωτος κολλά
τ΄ αμβρόσιά του χείλη.

99

Η νέα κόρη ιλιγγιά,
Της γής εκλείσ΄ η θέα
την περιέβαλεν σκιά,
και εις τον Όλυμπον Θεά
ενεθρονίσθη νέα.

100

Φωνή ηκούσθη ν΄ αναβή
εκ λόφων και θαλάσσης,
και έψαλλεν· «Ευάν ευοί!
Τοιαύτ΄ η θεία αμοιβή
κ΄ αι των θεών κολάσεις!»

Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής

Ολόκληρο το ποίημα "Διονύσου πλους", του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή

Κατάλογος Ελλήνων Ποιητών (στη Βικιπαίδεια)